از پنجمین هواپیمای مسافربری ایران به تازگی رونمایی شده و ادعا می‌شه که سرعتش ۱۶ ماخ و بردش ۱۲ هزار کیلومتره.
۱۶ ماخ یعنی حدود ۲۰ هزار کیلومتر در ساعت. سرعت هواپیماهای مسافربری معمولی حدود ۹۰۰ کیلومتر در ساعته.
بیایید نگاهی به نقشه بیاندازیم تا ببینیم این هواپیما از ایران تا کجاها می‌تونه مسافر ببره.
اگر این هواپیما از فرودگاه تبریز بلند بشه از روی آذربایجان و روسیه رد می‌شه و پس از طی ۸۴۰۰ کیلومتر و بعد از ۲۵ دقیقه می‌رسه به ایالت آلاسکا:
چند تا راه حل برای مبارزه با کم آبی:
یک- اگر ماشین ظرف‌شویی داریم حتمن ازش استفاده کنیم و تا پر نشده ازش استفاده نکنیم. ماشین لباسشویی هم همین‌طور.
دو- حتمن از دکمه‌ی یک و دوی سیفون استفاده کنیم و اگر امکانش رو داریم بعد از جیش کردن سیفون رو نکشیم.
سه- از نظافتچی ساختمون بخواهیم پارکینگ و پیاده‌رو رو با آب نشوره. تصور کنید اگر همه‌ی ساختمان‌ها در ایران این مورد رو رعایت کنند چه حجمی از آب صرفه‌جویی می‌شه.
چهار- زود دوش‌مون رو تموم کنیم. دو دقیقه‌ای هم می‌شه اومد بیرون.
پنج- اگر دیدیم کولری چکه می‌کنه یا کسی آب هدر می‌ده بهش تذکر بدیم. نگیم به من چه.
شش- توی مصرف همه چیز صرفه‌جویی کنیم، چون برای تولید همه چیز آب استفاده می‌شه. اگر می‌تونیم چیزی رو دست دوم بخریم نو نخریم.
هفت- برای کشت هندوانه و برنج آب زیادی مصرف می‌شه. هندوانه نخوریم یا کمتر بخوریم. اگر هندوانه خریده نشه کاشته هم نمی‌شه یا کمتر کاشته می‌شه. برنج داخلی هم همین‌طور. نمی‌شه به جاش برنج باسماتی بخوریم؟
هشت- سرِ همه‌ی شیرهای خونه حتما از فشارشکن استفاده کنیم.
نه- صنعت فولاد آب زیادی مصرف می‌کنه و وجود کارخانه‌های فولادسازی در کویر واقعن یکی از پدیده‌های حیرت‌آوره! یا تعطیلش کنیم یا منتقلش کنیم به شهرهای ساحلی مثل بوشهر.
ده- گسترش آبیاری قطره‌ای.
یازده- لازمه همه‌ی میوه‌ها در کشور کشت بشن؟ حالا اگر چند تاشون رو اصلن تولید نکنیم یا از خارج وارد کنیم چی می‌شه؟
دوازده- افزایش قیمت آب چه تصفیه شده چه نشده
سیزده- پر نکردن استخرهای شخصی
چهارده- فرهنگ‌سازی، اطلاع‌رسانی و آموزش همگانی گسترده در مورد راه‌های صرفه‌جویی
حالا که بحران آب جدی شده و همه کاسه‌ی چه کنم چه کنم دست‌شون گرفته‌اند که ای وای حالا اگر آب نباشه چی کار کنیم، من متوجه نکته‌ی جالبی شده‌ام. اینکه همه به فکر خودشون هستند. هیچ‌کس نمی‌گه بیایید آب کمتر مصرف کنیم تا آب به همه برسه. همه توی فکر تهیه‌ی پمپ و منبع آب و ذخیره‌ی آب برای خودشون هستند تا اگر آب قطع شد خودشون آب داشته باشند.
ترجمه چند فعل فارسی به انگلیسی
زور زدن = push
پافشاری کردن = push
فشار دادن = push
هل دادن = push
ای بابا، همه‌اش که شد پوش!
به نظر شما می‌شه آدم تصمیم بگیره از یه چیزی دور بشه ولی وقتی ازش دور می‌شه بهش نزدیک بشه؟
به نظر من می‌شه. بگذارید براتون یک مثال بزنم. بعضی از کشورها توی دنیا هستند که به شیوه‌ی جمهوری اسلامی اداره می‌شن، از جمله پاکستان، بنگلادش، موریتانی، ایران و چند تا کشور دیگه.
خب حالا شما یکی از این کشورها رو توی ذهن‌تون در نظر بگیرید.
گرفتید؟
فرض کنید این جمهوری اسلامی که شما در نظر گرفتید حکومتش فاسده. سرتاپاش فساده. ولی مردم آدم‌های خوبی‌اند. حالا مردم در مواجهه با چنین حکومتی چی کار می‌کنند؟ معلومه، ازش فاصله می‌گیرند. می‌گن ما جمهوری اسلامی نمی‌خوایم. نمی‌خوایم نمی‌خوایم.
خب این‌جا یک اتفاق خیلی مهم می‌افته. مردم حکومت رو یکجا نمی‌خوان. یعنی می‌گن اگر اسلامی اینه، ما اسلام رو هم نمی‌خوایم. ما اصلا دین رو هم نمی‌خوایم.
شاید این جمله به گوش‌تون خیلی آشنا باشه: «این آخوندا بهشت و جهنم رو برای ما درست کردن، خودشونم خوب می‌دونن که بهشت و جهنمی وجود نداره»
این جمله خیلی خطرناکه. معنی‌اش اینه که چون آخوندها دروغ می‌گن، پس در مورد بهشت و جهنم هم دارن دروغ می‌گن و بهشت و جهنمی وجود نداره.
آخوند دروغ می‌گه دیگه درسته؟ پس وقتی می‌گه بهشت و جهنم وجود داره، پس آی مردم! مطمئن باشید که همچین چیزی وجود نداره!
نتیجه‌ی این فاصله گرفتن چی می‌شه؟ ریزش در باورها و اعتقادات. جامعه‌ای که مردمش به هیچ عقوبتی باور ندارند و هر کاری که به نفع‌شون باشه رو انجام می‌دن. با خودشون می‌گن: اگه من نخورم آخونده می‌خوره، پس بذار من ببرم. بخور تا نخورنت!
در چنین جامعه‌ای، مردم همین‌طور که انزجار خودشون رو از فساد اعلام می‌کنند و از اون فاصله می‌گیرند، هر روز به فساد و تباهی نزدیک‌تر می‌شن.
پس ما با ذکر یک مثال دیدیم که می‌شه همون‌طور که از چیزی فاصله می‌گیریم در اون چیز غرق هم بشیم.
تا حالا فکر کرده‌اید ما چه‌قدر از کو غلط استفاده می‌کنیم؟ کو یعنی چی؟ یعنی کجاست. بعد ما می‌آیم یه ش به آخر کو اضافه می‌کنیم می‌شه «کوش؟»، که باز هم یعنی «کجاست؟». بعد دوباره یه ش به آخرش اضافه می‌کنیم می‌شه «کوشش؟» که باز هم یعنی «کجاست؟».
کوش = کو آن = آن کجاست = کجاست
کوشش = کو آن آن = آن کجاست آن = کجاست
حالا اشتباه‌مون رو ادامه می‌دیم:
کوشم؟ = من آن کجایم؟ = کجایم من؟
کوشی؟ = تو آن کجایی؟ = کجایی ت؟
کوش
کوشیم؟ = ما آن کجاییم؟ = کجاییم ما پس بابا؟
کوشید؟ = شما آن کجایید؟ = کجایید بابا بیاید دیگه
کوشند؟ = کوشن؟ = آن‌ها آن کجایند؟ = کجان پس؟
پس نتیجه می‌گیریم که ش اضافه است. درست‌اش اینه:
کوم؟ = کجایم؟
کویی؟ = کجایی؟
کوش؟ = کجاست؟
کوییم؟ = کجاییم؟
کویید؟ = کجایید؟
کویند؟ = کوعن؟ = کجایند؟
در پایان با شعری زیبا از حضرت مولانا در همین زمینه این مطلب رو به پایان می‌رسونیم:
بس بگفتم کو وصال و کو نجاح
بُرد این کو کو مرا در کوی تو
جست و جویی در دلم انداختی
تا ز جست و جو روم در جوی تو
یه نکته‌ی جالبی که در مورد بازیگران سینما و تیاتر و تلویزیون و رادیو وجود داره اینه که این آدم‌ها بازیگر نیستند، خودشون هستند!
برای این گفته‌ام شاهد هم دارم.
اولین شاهد آقایی محمد بحرانی، بازیگر نقش‌های گوسفند در کلاه‌قرمزی و جناب‌خان در خندوانه که بدون اینکه قصد داشته باشه نقشی بازی کنه گاهی در برخی برنامه‌های تلویزیونی هم ظاهر می‌شه. اگر دقت کنید این آدم وقتی بدون نقش بازی کردن صحبت می‌کنه همون گوسفنده، همون جناب‌خانه، خیلی فرقی با نقش‌هایی که بازی می‌کنه نداره. به عبارت دیگه این آدم در نقش‌هایی که بازی می‌کنه خودشه.
شاهد دوم آقای محسن تنابنده در پایتخت. واقعا تماشای این آدم در نقش نقی معمولی لذت‌بخشه، بس‌که طبیعی و خودمونی بازی می‌کنه! حالا یه نگاهی بندازید به نقش بازی کردن این آدم در سایر فیلم‌ها و سریال‌ها. آیا نقی معمولی رو در همه‌ی اون‌ها نمی‌بینید؟ بله می‌بینید، چون این آدم نقش بازی نمی‌کنه. خودشه!
چند تا مثال دیگه براتون بزنم؟ نوید محمدزاده. خدایی‌ش شما تو بازی این آدم توی فیلم‌های مختلف فرقی می‌بینید؟ یه آدمِ زیرپوشی که توی همه‌ی فیلم‌ها یا معتاده یا داره بقیه رو کتک می‌زنه.
خیلی از این‌ها هم بازیگر نبودن‌شون وقتی بیش‌تر مشخص می‌شه که توی برنامه‌های تلویزیونی به‌عنوان مهمان یا مجری شرکت می‌کنند.
منظورم از گفتن این‌ها این بود که این سوال رو در ذهنِ شما ایجاد کنم که آیا به‌کارگیری لفظِ هنرمند در مورد این آدم‌ها کار درستیه به نظر شما؟
یکی از خواب‌هایی که زیاد می‌بینم اینه که از زیر پوستم یه چیزی در می‌آرم. دیشب خواب دیدم یه جای پام برجسته و قرمز بود. دست زدم بهش، دیدم یه چیزی توی پامه. دو طرفش رو فشار دادم، نوکِ یه شیشه‌ی شکسته از پام زد بیرون. با دست گرفتمش و کشیدمش بیرون. یه شیشه‌ی شکسته‌ی ده سانتی پوستِ پام رو شکافت و از توی گوشت اومد بیرون. چند نفر هم دور و برم بودم. توی خواب یادم اومد که این صحنه رو قبلن هم توی خواب دیده‌ام؛ دقیقن همین صحنه رو! براشون تعریف کردم. همه تعجب کرده بودند.
خرمای صادراتی ایران
حتما شما هم این جمله رو روی جعبه‌ی خرماهایی که داخل ایران فروخته می‌شن دیده‌اید. آیا تا حالا از خودتون پرسیده‌اید که این جمله و جملات مشابه روی محصولاتِ دیگه چه معنی‌ای داره؟
این جمله یعنی اینکه ایرانی‌ها به خودشون می‌گن: از اون خرماهایی که بهترین کیفیت رو دارند و به کشور چشم آبی‌ها صادر می‌کنیم به شما هم داریم می‌دیم. یعنی در واقع ایرانی داره سر خودش به خاطر چیزی که مال خودشه منت می‌ذاره! از این دردناک‌تر، احمقانه‌تر و حقارت‌آمیزتر چیزی داریم؟ چی شد که ایرانی به این‌جا رسید؟
وبلاگ اندیشه‌های کوچک ناآرام رو به‌روز کردم
https://naaraam.wordpress.com
به تاریخ دو مطلب آخر نگاه کنید. عبا و پدر. چه‌قدره؟
۱۶ سال!
